Omdat we zelf nog niet ontzettend ervaren zijn, hadden we de Nederlandse berggids Edward Bekker van te voren benaderd. Edward plaatste terecht zijn vraagtekens bij het plan om gelijk op de eerste dag richting grote hoogte te gaan. Daarom hebben we in samenspraak een alternatief programma opgesteld.
Dat programma zag er als volgt uit:
Donderdag 27/08: Vertrek met de City Nightline naar Zermatt
Vrijdag 28/08: Met kabelbaan omhoog vanuit Zermatt naar Hotel Schwarzsee. Vanaf Hotel Schwarzsee wandeltocht naar de Hörnlihutte (3200m) voor acclimatisatie en terug. Overnachting in Hotel Schwarzsee (2500m)
Zaterdag 29/08: Ontmoeting Edward Bekker, met kabelbaan omhoog naar Klein Matterhorn (3800m). Vervolgens beklimming Breithorn (4165m) en overnachting in Rifugio Val 'd Ayas (Italië)
Zondag 30/08: Beklimming Castor. Overnachting Rifugio Val 'd Ayas
Maandag 31/08: Beklimming Pollux. Daarna terug naar Klein Matterhorn en met kabelbaan of lopend terug naar Zermatt. Om 18 uur vanuit Zermatt vertrek met de City Nightline richting Basel / Arnhem / Groningen.
Met dit programma hadden we nog wel kans op hoogteziekte, maar proberen we toch het maximale uit onze 4 dagen Suisse te halen. Kortom: we (Herman, Martijn en ik) hadden er zin in, de weersvoorspellingen waren goed, we hadden een goed humeur, dus we waren er helemaal klaar voor!
De heenweg per trein verliep prima. Door een foutje / speciale aanbieding hadden Martijn en ik een eersteklas 2persoons slaapcoupé. Dit was echt geweldig. We kregen een glaasje prosecco bij aankomst (goed als slaapmutsje), hadden aparte zitjes, veel bergruimte, eigen douche en toilet en daarnaast nog een stapelbed. Helemaal top dus. Herman had in zijn eentje een 2e klas slaapcoupé, wat natuurlijk ook helemaal prima was. We hebben met zijn drieën nog wat prosecco gedronken in onze coupé en toen zijn we maar gaan slapen. Om 6 uur werden we gewekt met een ontbijt en we hadden het ontbijt amper op toen we al in Basel waren. Nog 2 keer overstappen en toen waren we om 10.15 uur in Zermatt. Een hele relaxte manier van reizen!
Zoals de voorspellingen al aangaven, was het weer geweldig. Een behoorlijk blauwe hemel met her en der wat wolkjes en een hoge temperatuur. We namen eerst maar een kop koffie op het terras van Hotel Derby, nog een zonnebril kopen (die van Martijn was stukgegaan) en een fleecetrui kopen (ik had die van mij op het werk laten liggen) en toen waren we klaar. Het is ongeveer een kleine kilometer lopen naar de kabelbaan die naar Schwarzsee gaat. We kochten daar de dure kaartjes (echt vreselijk duur: kabelbanen in Zwitserland) en gingen omhoog. We hebben onze spullen in de kamer van Hotel Schwarzsee achtergelaten en hebben toen nog een lunch gehad op het terras. Daarna begonnen we aan de wandeling naar de Hörnlihutte.
Naar de voet van de Matterhorn
De wandeling naar de Hörnlihutte is populair. De bewegwijzering is dik in orde, maar eigenlijk kun je ook niet verkeerd lopen. Bij iedere splitsing zijn bordjes, dus je moet wel echt niet opletten wil je verkeerd lopen. De weg is goed te doen, ook voor minder ervaren mensen. Als je last van hoogtevrees hebt, dan is het misschien nog wel spannend, omdat de route op punten voorzien is van stalen bruggen (en je kunt dus goed naar beneden kijken...). De route gaat alleen maar omhoog, met name het laatste stuk is nog wel steil. Over de heenweg doen we ongeveer 2 1/2 uur. Bij de Hörnlihutte drinken we een cola en zijn we toch wel enigszins jaloers op de mensen die de beklimming van de Matterhorn vanaf hier starten. Dat is gaaf, maar zo ver zijn wij nog lang niet. Zelf heb ik een klein beetje hoofdpijn van de hoogte en Herman is ietwat duizelig. Martijn heeft nergens last van. We lopen in een kleine 2 uur terug naar beneden, waar we nog tijd hebben om nog even in het zonnetje op het terras te zitten en te douchen, voordat we worden verwacht voor het diner.
Het diner is voor Zwitserse begrippen niet eens slecht, al zit er wel rösti bij. De gastvrouw is erg enthousiast en vertelt mij in rap Zwitsers dat Edward voor ons heeft gebeld (het was even doorvragen voordat we haar begrepen). We spreken de volgende ochtend om 9 uur met Edward bij Füri af. Het avondeten (3-gangen) wordt in een uur opgediend en dus zijn we tegen 20 uur klaar. We gaan daarom maar vroeg slapen. Bij mij wil dat nog niet echt lukken (hoge hartslag door de hoogte), maar nadat ik een slaappil neem gaat het wel.
De Matterhorn gezien vanaf Hotel Schwarzsee
Hotel Schwarzsee (2583m)
Schwarzsee in Zermatt
Onderweg naar de Hörnihutte aan de voet van de Matterhorn / Monte Cervino
Beklimming Breithorn
Om 8 uur staat het ontbijt voor ons klaar, om 9 uur zitten we in de kabelbaan onderweg naar Füri, waar we Edward Bekker ontmoeten. Edward wil graag nog even onze rugzakken inspecteren en filtert voor ons alle overbodige spullen eruit. We dachten al dat we light hadden gepakt, maar blijkbaar toch nog weer teveel. Heel handig, want hij kan deze spullen achterlaten in Füri. Scheelt toch behoorlijk. We herverdelen onze spullen, vullen aan met de spullen die we van hem huren (stijgijzers, helmen, klimgordels), drinken nog een kop koffie en vertrekken dan met de kabelbaan naar Klein Matterhorn, om vanaf daar richting de Breithorn te gaan.
Martijn en ik voelen ons prima, Herman voelt zich op de hoogte toch nog wat duizelig. Omdat Herman op de eerste dag niets wil forceren, neemt hij het verstandige besluit om aan de voet van de Breithorn op ons te wachten. Edward, Martijn en ik gaan dan omhoog de Breithorn op. Dit ging eigenlijk echt helemaal prima. We halen een paar keer andere groepen in, we hebben een erg lekker tempo en we zijn op de top voordat we er erg in hebben. Goed begin! We gaan via de andere kant terug. Dat vind ik eigenlijk nog wel wat eng, omdat we over een erg smalle richel (ong. 20-30 cm breed) lopen met een afgrond aan beide kant en ik nog niet helemaal vertrouwd ben met mijn stijgijzers (te weinig ervaring). Ik vind het gewoon eng om op 45 graden steil ijs te stappen, heb de neiging om achterover te leunen in plaats van voorover en vertrouw gewoon nog niet genoeg dat als ik mijn voeten neerzet, dat ik ook echt blijf staan. Ik moet echter wel naar beneden (ik kan immers niet terug) en dat gaat verder ook prima, al heb ik een versnelde ademhaling / hartslag ;)
Beneden aangekomen bij Herman blijkt dat hij zich nog steeds enigszins duizelig voelt. Edward besluit daarom tot een plan B. Doordat het nog een eindje lopen (en ook klimmen) is naar Rifugio Val 'd Ayas, bellen we Rifugio Guide del Cervino bij Testa Grigia of we daar kunnen overnachten. Dat kan, en dus gaan we onderweg de andere kant. Het nadeel van deze actie is, dat we een heel eind van de Castor afzitten, die de volgende dag op het programma stond. Daarnaast is het verder lopen naar Rifugio Guide Val 'd Ayas. Het voordeel is, dat het redelijk dichtbij Klein Matterhorn is, waardoor we de volgende dag nog steeds een escape hebben als het echt niet gaat qua hoogteziekte.
Rifugio Guide del Cervino is een erg leuke hut, en het terras zit 's middags nog helemaal vol met skiërs. Na de lunch zijn deze allemaal weer weg, en langzaam aan druppelen er meer klimmers binnen. We genieten van een lekkere lunch met een goed glas bier op het zonnige terras, met uitzicht over de skipistes en Italië. Na de lunch blijf ik lekker in het zonnetje zitten en lees ik mijn ontzettend stomme boek (De Nieuwe fiets) uit. Geen aanrader dus en ik laat het boek dan ook achter in het hotel. Herman en Martijn liggen 's middag een siësta te houden. Om 19 uur worden we verwacht voor het avondeten en dat is nogal veel. Vooraf hebben we de keuze uit Pasta of Minestrone en het hoofdgerecht is eten wat de pot schaft. Zoals gebruikelijk in Italië is het erg lekker en meer dan genoeg. We gaan daarna alweer op tijd naar bed, want de volgende ochtend worden we om 5.30 uur (!) verwacht voor het ontbijt. Met zijn drieën hebben we een 4-persoonsslaapkamer, dus dat is wel prima. Weer heb ik slaapproblemen, dus gaat er weer een slaappil in.
De Breithorn, 4165m
Stijgijzers aan, klimgordel om, touwen vast en Go!
Beklimming Breithorn
Martijn en ik op de top van de Breithorn
Via de Pollux naar de Rifugio Val 'd Ayas
We vertrekken de volgende dag vroeg onderweg naar de Rifugio Val 'd Ayas. We moeten eerst weer klimmen, waarvan er nog best een steil stuk bij zit. Herman heeft toch nog wel behoorlijke last van de hoogte. Uiteindelijk besluiten Herman en Edward toch om door te gaan, maar op een lager tempo. We genieten onderweg (net als de dag ervoor) van de prachtige uitzichten, we zien onder meer de Mont Blanc en de Gran Paradiso liggen.
Onderweg komen we langs de Pollux. Edward vindt dat ik toch nog eerst aan mijn techniek moet werken, dus ik mag niet mee omhoog. Ik ban zeker niet blij, want ik wil natuurlijk wel gewoon graag omhoog, maar hij heeft wel uitgesproken wat ik de hele tocht naar de voet van de Pollux dacht, dus ergens ben ik ook wel weer blij met zijn beslissing. En hij heeft gewoon gelijk. Ik heb zelf ook mijn twijfels en ik zou liever de Castor beklimmen op de tweede dag dan de Pollux, omdat ik vooraf al mijn twijfels had aan de haalbaarheid van het beklimmen van de Pollux, aangezien hier een behoorlijk stuk rotsklimmen in zit. Herman heeft teveel last van de hoogte, dus Herman en ik blijven aan de voet achter. De zon schijnt heerlijk en we trekken alle laagjes kleding die we bij ons hebben over elkaar aan, gaan op onze rugzak zitten en dan is het goed te doen.
Edward en Martijn gaan omhoog de Pollux op. Ik kan ze een hele tijd volgen en zie dat het inderdaad op punten behoorlijk steil omhoog gaat. Helaas zaten er passages in die Martijn ook niet zag zitten, dus heeft hij de beslissing gemaakt om niet verder te gaan. Het was wel helemaal op het einde van het rots-gedeelte, hij was al zeker op 90%. Teleurgesteld komt hij ongeveer na een uur weer naar beneden. Jammer, maar toch goed geprobeerd en de Pollux loopt niet weg. Volgend jaar of het jaar erop toch maar weer, maar dan eerst nog goed oefenen qua techniek. Herman en ik hebben het ondertussen toch wel koud gekregen, dus wij zijn blij dat we weer kunnen lopen. Het is alleen maar dalen naar de Rifugio, nog ongeveer 45 minuten. We lopen langs een punt waar net een lawine is geweest, heftig om te zien deze sneeuwbrokken.
Bij de Rifugio Val 'd Ayas zitten we wederom nog weer even lekker in het zonnetje. Herman is helemaal kapot, wat op zich niet normaal is, want Martijn en ik hebben echt conditioneel 0 problemen gehad en we gingen erg langzaam. Een paar weekeinden geleden had ik nog moeite om hem bij te houden op de racefiets, dus we vermoeden dat hij een beginnend griepje onder de leden heeft en last van de hoogte heeft. Doordat we bij de Rifugio nog even lekker in het zonnetje zitten, knapt Herman ook weer voldoende op. We lunchen met een heerlijke bistecca met salade en bier (Herman cola). Daarna krijgen we helaas een 16-persoonsslaapzaal toegewezen, die helemaal is volgeboekt. We hebben liever een 2- of 4-persoonskamer, maar wie niet? :)
De wc is hier wel een drama. Het is zo'n sta-wc, maar dan zonder beugels, dus het is nog behoorlijk moeilijk om enigszins normaal te plassen als vrouw. Ik houd me vast aan de deurklink en hoop maar dat deze 70 kilo kan hebben, omdat ik anders .... (nou ja laat maar).
We houden weer een siësta, spelen nog Uno en 's avonds zitten we aan tafel met een groep gezellige Denen. Zij gaan de volgende dag proberen de Pollux te beklimmen, dit is hun tweede poging omdat zij het vorig jaar niet hebben gehaald. Het eten is weer prima en ik ben zo moe, dat ik al voordat iedereen naar bed gaat, ga slapen. Ondanks dat ik van te voren erg opkeek tegen het slapen in een slaapzaal, ben ik zo moe, dat ik pas wakker wordt van de wekker om 5.00 uur.
In de vroege morgen onderweg over de gletsjer naar de Pollux en Castor
Pollux poging
Lastige stukken op de Pollux
Rifugio Val 'd Ayas
Herman en Martijn in Rifugio Val d'Ayas
Lekker even relaxen bij de Rifugio: Herman, Edward Bekker en ik
De 16-persoonsslaapzaal....
Spannende wandeling terug naar Zermatt
Na het vroege ontbijt, gaan we onderweg naar Klein Matterhorn / Zermatt. Omdat Herman zich nog steeds niet echt goed voelt, kunnen we helaas geen Castor-poging meer doen. We lopen daarom in langzaam tempo terug naar Klein Matterhorn. Eerst klimmen we weer naar het punt vanwaar de beklimmingen naar Castor en Pollux starten, vervolgens dalen we en tenslotte klimmen we weer richting Klein Matterhorn.
Vlak voor Klein Matterhorn gaat het jammergenoeg even helemaal mis bij Herman. We schrikken ons rot. Hij is toch echt te diep gegaan en begint ontzettend te hijgen. Gelukkig kunnen we snel naar beneden met de kabelbaan, laten we het beneden voor de zekerheid allemaal controleren bij een arts en is het beneden gelukkig snel over.
Edward helpt ons fantastisch en we lunchen ter afsluiting bij een Italiaans restaurant in Zermatt. Daarna nemen wij afscheid van Edward, blijven wij nog lekker in het zonnetje zitten en vertrekken we om 18 uur met de trein in de richting van Basel. De terugweg verloopt prima, we krijgen wederom een welkomst-prosecco, borrelen nog wat na en gaan dan slapen. Martijn en ik hebben een douche in onze eersteklas coupé, dus om de beurt douchen we ons, want dat hebben we 3 dagen niet gedaan. Geweldig, wat een luxe in een trein.
Allemaal vallen we als een blok in slaap. Rond 11 uur zijn we weer in Groningen en om 12 uur zijn Martijn en ik weer aan het werk. Echt een geweldig weekend achter de rug, niet helemaal gelopen zoals gepland, maar uiteindelijk allemaal goedgekomen en weer een hele ervaring rijker. Volgend jaar willen Martijn en ik graag weer richting Zwitserland of de Elbrus beklimmen met Edward, dus we hopen dat we nog met hem meemogen ;)
Vet-haar cover up
Terug naar Klein Matterhorn
Op het terras van Italiaans restaurant Milano in Zermatt
Nog een drankje op het terras
