We zijn alweer een tijdje thuis en hebben zelfs alweer een werkdag erop zitten. We hebben een goede terugreis gehad, dankzij een slaappil wel 6 uur geslapen in het vliegtuig en kwamen dus hartstikke fit aan in Amsterdam.
Nu is het dan tijd voor foto's! Ik heb de blogberichten enigszins ge-update en voorzien van foto's. Daarnaast plaats ik later nog een compleet verslag van onze beklimming van de Kilimanjaro.
zaterdag 14 maart 2009
woensdag 11 maart 2009
Dag 14 en Dag 15: Serengeti en terugreis
Inmiddels zit de vakantie er alweer bijna op, we zitten op het vliegveld te wachten.
Gisteren hebben we weer rondgereden in de Serengeti, maar we hebben geen nieuwe diersoorten meer gezien. Wel weer veel dieren, zoals leeuwen, nijlpaarden, een tweede luipaard!, olifanten, giraffes, zebra's, antilope-soorten, weer een cheetah die een aanval heeft ingezet op een gazelle die is gelukt, etc, etc. Al met al heel erg leuk om nog een dag op safari te zijn, maar al met al is 4 dagen in de dierentuin ook wel meer dan genoeg.
Het was vandaag een vermoeiende dag. We moesten al om 6 uur opstaan en om 7 uur 's ochtends vertrekken, omdat het nog 6/7 uur rijden is van de Serengeti naar Arusha, waarvan een groot deel over onverharde wegen.
Vervolgens zijn Martijn zijn ouders afgezet op het grote (not!) vliegveld van Arusha (denk aan: een flying docters vliegveld), waar ze om 15:00 uur met een mini vliegtuigje naar Zanzibar zijn gevlogen.
Ondertussen hebben wij nog wat souvenirs gekocht en het lokale bananenbier Mbege geproefd. Vooral dat laatste was een hele belevenis, denk aan: een achterbuurt, een vaag café, bier in een plastic maatbeker met banaan er doorheen geprakt en dan bruin met stukjes... Hoop dat dit goed gaat qua maag met 11 uur vliegen te gaan...(noot achteraf: verbazingwekkend genoeg is dit goed gegaan)
Daarna zijn we 'pole pole' (langzaam, langzaam) naar het internationale vliegveld gegaan, want onze vlucht gaat pas om 22:00 uur. We waren op het vliegveld om 17 uur en hebben gewacht bij een leuke bar buiten, om nog even van de zon te genieten. Wordt dus een vermoeiende nacht, want we vliegen eerst nog naar Dar Es Salaam, voordat we weer omhoog gaan. Morgen om 7:00 uur zijn we dan in Nederland.
We hebben twee reuzensouvenirs mee (2 hele grote giraffes van hout, die veel te groot zijn voor handbagage, maar die toch meegaan als handbagage), waarmee we net de douane zijn doorgekomen, maar dat wordt morgenochtend nog lachen in de trein ;)
De vluchten die vandaag vertrekken vanaf Arusha Airport
Op weg naar Zanzibar
Gisteren hebben we weer rondgereden in de Serengeti, maar we hebben geen nieuwe diersoorten meer gezien. Wel weer veel dieren, zoals leeuwen, nijlpaarden, een tweede luipaard!, olifanten, giraffes, zebra's, antilope-soorten, weer een cheetah die een aanval heeft ingezet op een gazelle die is gelukt, etc, etc. Al met al heel erg leuk om nog een dag op safari te zijn, maar al met al is 4 dagen in de dierentuin ook wel meer dan genoeg.
Het was vandaag een vermoeiende dag. We moesten al om 6 uur opstaan en om 7 uur 's ochtends vertrekken, omdat het nog 6/7 uur rijden is van de Serengeti naar Arusha, waarvan een groot deel over onverharde wegen.
Vervolgens zijn Martijn zijn ouders afgezet op het grote (not!) vliegveld van Arusha (denk aan: een flying docters vliegveld), waar ze om 15:00 uur met een mini vliegtuigje naar Zanzibar zijn gevlogen.
Ondertussen hebben wij nog wat souvenirs gekocht en het lokale bananenbier Mbege geproefd. Vooral dat laatste was een hele belevenis, denk aan: een achterbuurt, een vaag café, bier in een plastic maatbeker met banaan er doorheen geprakt en dan bruin met stukjes... Hoop dat dit goed gaat qua maag met 11 uur vliegen te gaan...(noot achteraf: verbazingwekkend genoeg is dit goed gegaan)
Daarna zijn we 'pole pole' (langzaam, langzaam) naar het internationale vliegveld gegaan, want onze vlucht gaat pas om 22:00 uur. We waren op het vliegveld om 17 uur en hebben gewacht bij een leuke bar buiten, om nog even van de zon te genieten. Wordt dus een vermoeiende nacht, want we vliegen eerst nog naar Dar Es Salaam, voordat we weer omhoog gaan. Morgen om 7:00 uur zijn we dan in Nederland.
We hebben twee reuzensouvenirs mee (2 hele grote giraffes van hout, die veel te groot zijn voor handbagage, maar die toch meegaan als handbagage), waarmee we net de douane zijn doorgekomen, maar dat wordt morgenochtend nog lachen in de trein ;)
De vluchten die vandaag vertrekken vanaf Arusha Airport
Op weg naar Zanzibar
maandag 9 maart 2009
Dag 13 - Serengeti Nationaal Park
Whooohoo, we hebben de halve dag gezocht naar een luipaard in de Serengeti en uiteindelijk gevonden! Big Five 5/5 !
Vannochtend zijn we om 6 uur opgestaan en eerst naar een Maasai dorp geweest. Heel leuk om te zien, maar compleet uitgemolken :) We moesten eerst entree betalen, toen werd er een welkomstlied voor ons gezongen en gedanst, vervolgens mochten we in een Maasai-huis rondkijken. Er werd ons wel dringend verzocht om iets te kopen van de familie van dat huis, maar het was nog even stevig onderhandelen om een armbandje van 30 dollar voor 5 dollar mee te krijgen. Vervolgens hebben we gekeken in een school, en werden we het dorp weer 'uitgebonjourd'. Normaal mag je geen foto's maken van de Maasai, als je het onderweg stiekem wel doet worden ze boos en voor je het weet heb je een steen tegen de auto aan ;), maar omdat we betaalden mochten we nu wel foto's maken.
Volgens de Maasai is geld niet belangrijk (ook al heb je anno 2009 wel een Maasai-bank...), maar is het hebben van veel koeien belangrijk. Als je als Maasai een aardige kudde hebt rondlopen, dan ben je een rijk man.
Nog een leuke anekdote over de Maasai: Onderweg van Arusha naar Lake Manyara kom je langs een groot Maasai dorp. Dit dorp bestaat uit een Maasai man, met zijn 9 (!) vrouwen. Bij iedere vrouw heeft deze man 4 - 8 kinderen, dus het is al met al een aardig dorp geworden. Zo groot zelfs, dat hij zijn eigen school op het terrein heeft laten bouwen. :) Deze Maasai-man staat bekend als 'witch-doctor', dus andere Maasai gaan naar hem toe met problemen. In ruil voor een koe, helpt hij ze dan. Je kunt je voorstellen dat er ook een aardige kudde vee bij het dorp hoort!
Na ons bezoek aan de Maasai, zijn we doorgereden naar de Serengeti en hebben we de hele dag in de oude landcruiser rondgecrossd. Serengeti betekent letterlijk - in Maasai taal - 'Eindeloze vlakten' en als je er bent, snap je waarom. De Serengeti ligt op de grens met Kenia, maar 80% van het park ligt in Tanzania. Het zit echt bomvol met beesten, maar de streek is het meest bekend van de migratie. De beste kans om dat te zien, is rond juli, maar ook wij hebben al wat migrerende beesten (zebra's en gnoes) gezien, die in een lange file van duizenden dieren, netjes achter elkaar aan, wegtrekken op zoek naar nieuwe graslanden. Voor de leeuwen, krokodillen, is dit erg handig, je ziet ook altijd plaatjes van gnoes die in een paniek een rivier oversteken, waar de krokodillen de jongste en de zwakste dieren tussenuit pikken. Het schijnt dat 10% de reis niet overleeft.
We hebben in de Serengeti weer heel wat nieuwe dieren gezien, waaronder een krokodil en luipaard. Ook nog gezien hoe een cheetah op jacht was naar een gazelle, waarvan de gazelle het niet kan navertellen. Op een aantal plaatsen in het park, kun je lunchen en mag je de auto even uit.
Nu zitten we te genieten van een cocktail in het hotel ;) Het hotel heet 'Serengeti Sopa Lodge' en ligt op een fantastische plek op een heuvel, met uitzicht op de Serengeti. Het hotel is van dezelfde keten als het hotel waar we de vorige nacht zijn gebleven. Het hotel heeft hele grote kamers, maar het is eigenlijk een te groot hotel. Je komt hier ineens de dikke Amerikanen en de Duitse toeristen tegen. Het hotel heeft een eigen koor, bestaande uit een aantal van de eigen personeelsleden, en om de dag zingen zij tijdens het diner. Helaas stromen we ietwat te laat in, maar het is prachtig om te horen.
Morgen gaan we nog de hele dag op pad in de Serengeti en dan gaan we woensdag terug in de auto naar het vliegveld.
De ouwe landcruiser en gids Adrian
Op bezoek bij de Maasai
De heren mochten 'springen' met de Maasai.....volgens de Maasai een teken van kracht...
Terwijl de dames moesten dansen met de Maasai-dames, heel erg mijn ding ;)
De koning der dieren, die overdag niet in actie komt...
Een 'hippo-pool', waar de nijlpaarden 's middags aan het zwemmen/slapen zijn, maar ook vooral aan het stinken!
Een grappige kraanvogel, die we veel hebben gezien
Zo goed kan een luipaard zich verstoppen....
Struisvogels formaatje reus
Vannochtend zijn we om 6 uur opgestaan en eerst naar een Maasai dorp geweest. Heel leuk om te zien, maar compleet uitgemolken :) We moesten eerst entree betalen, toen werd er een welkomstlied voor ons gezongen en gedanst, vervolgens mochten we in een Maasai-huis rondkijken. Er werd ons wel dringend verzocht om iets te kopen van de familie van dat huis, maar het was nog even stevig onderhandelen om een armbandje van 30 dollar voor 5 dollar mee te krijgen. Vervolgens hebben we gekeken in een school, en werden we het dorp weer 'uitgebonjourd'. Normaal mag je geen foto's maken van de Maasai, als je het onderweg stiekem wel doet worden ze boos en voor je het weet heb je een steen tegen de auto aan ;), maar omdat we betaalden mochten we nu wel foto's maken.
Volgens de Maasai is geld niet belangrijk (ook al heb je anno 2009 wel een Maasai-bank...), maar is het hebben van veel koeien belangrijk. Als je als Maasai een aardige kudde hebt rondlopen, dan ben je een rijk man.
Nog een leuke anekdote over de Maasai: Onderweg van Arusha naar Lake Manyara kom je langs een groot Maasai dorp. Dit dorp bestaat uit een Maasai man, met zijn 9 (!) vrouwen. Bij iedere vrouw heeft deze man 4 - 8 kinderen, dus het is al met al een aardig dorp geworden. Zo groot zelfs, dat hij zijn eigen school op het terrein heeft laten bouwen. :) Deze Maasai-man staat bekend als 'witch-doctor', dus andere Maasai gaan naar hem toe met problemen. In ruil voor een koe, helpt hij ze dan. Je kunt je voorstellen dat er ook een aardige kudde vee bij het dorp hoort!
Na ons bezoek aan de Maasai, zijn we doorgereden naar de Serengeti en hebben we de hele dag in de oude landcruiser rondgecrossd. Serengeti betekent letterlijk - in Maasai taal - 'Eindeloze vlakten' en als je er bent, snap je waarom. De Serengeti ligt op de grens met Kenia, maar 80% van het park ligt in Tanzania. Het zit echt bomvol met beesten, maar de streek is het meest bekend van de migratie. De beste kans om dat te zien, is rond juli, maar ook wij hebben al wat migrerende beesten (zebra's en gnoes) gezien, die in een lange file van duizenden dieren, netjes achter elkaar aan, wegtrekken op zoek naar nieuwe graslanden. Voor de leeuwen, krokodillen, is dit erg handig, je ziet ook altijd plaatjes van gnoes die in een paniek een rivier oversteken, waar de krokodillen de jongste en de zwakste dieren tussenuit pikken. Het schijnt dat 10% de reis niet overleeft.
We hebben in de Serengeti weer heel wat nieuwe dieren gezien, waaronder een krokodil en luipaard. Ook nog gezien hoe een cheetah op jacht was naar een gazelle, waarvan de gazelle het niet kan navertellen. Op een aantal plaatsen in het park, kun je lunchen en mag je de auto even uit.
Nu zitten we te genieten van een cocktail in het hotel ;) Het hotel heet 'Serengeti Sopa Lodge' en ligt op een fantastische plek op een heuvel, met uitzicht op de Serengeti. Het hotel is van dezelfde keten als het hotel waar we de vorige nacht zijn gebleven. Het hotel heeft hele grote kamers, maar het is eigenlijk een te groot hotel. Je komt hier ineens de dikke Amerikanen en de Duitse toeristen tegen. Het hotel heeft een eigen koor, bestaande uit een aantal van de eigen personeelsleden, en om de dag zingen zij tijdens het diner. Helaas stromen we ietwat te laat in, maar het is prachtig om te horen.
Morgen gaan we nog de hele dag op pad in de Serengeti en dan gaan we woensdag terug in de auto naar het vliegveld.
De ouwe landcruiser en gids Adrian
Op bezoek bij de Maasai
De heren mochten 'springen' met de Maasai.....volgens de Maasai een teken van kracht...
Terwijl de dames moesten dansen met de Maasai-dames, heel erg mijn ding ;)
De koning der dieren, die overdag niet in actie komt...
Een 'hippo-pool', waar de nijlpaarden 's middags aan het zwemmen/slapen zijn, maar ook vooral aan het stinken!
Een grappige kraanvogel, die we veel hebben gezien
Zo goed kan een luipaard zich verstoppen....
Struisvogels formaatje reus
zondag 8 maart 2009
Dag 12: Ngorongoro
We zitten trouwens in een groot hotel, de Ngorongoro Sopa Lodge, waar ze 's avonds klaar staan om je te naar je kamers te begeleiden in verband met nabijheid van wilde dieren.
Wij vonden dat nogal onzin, dachten dat het een truc was om weer wat fooi mee te krijgen (ze staan hier te springen om je te helpen, als je 5 stuks bagage hebt dan komen er ook 5 personeelsleden aan om het over te pakken en alle 5 krijgen ze dan natuurlijk fooi...), maar toen Herman wat van de kamers moest halen stonden er bewakers klaar die absoluut wilden meelopen, ook al vond Herman dat hij dit prima alleen kon. Volgens de bewaking gingen er wel eens buffels naar boven, die mensen aanvallen. Zo had vorig jaar een jongetje zijn arm gebroken, door een aanval van een buffel. Het leek een spookverhaal, maar bij de kamers aangekomen stonden er twee enorme buffels voor het raam :)
Herman heeft hier leuke foto's van gemaakt, die ik te zijner tijd zal plaatsen.
Opgepast: buffels!
Wij vonden dat nogal onzin, dachten dat het een truc was om weer wat fooi mee te krijgen (ze staan hier te springen om je te helpen, als je 5 stuks bagage hebt dan komen er ook 5 personeelsleden aan om het over te pakken en alle 5 krijgen ze dan natuurlijk fooi...), maar toen Herman wat van de kamers moest halen stonden er bewakers klaar die absoluut wilden meelopen, ook al vond Herman dat hij dit prima alleen kon. Volgens de bewaking gingen er wel eens buffels naar boven, die mensen aanvallen. Zo had vorig jaar een jongetje zijn arm gebroken, door een aanval van een buffel. Het leek een spookverhaal, maar bij de kamers aangekomen stonden er twee enorme buffels voor het raam :)
Herman heeft hier leuke foto's van gemaakt, die ik te zijner tijd zal plaatsen.
Opgepast: buffels!
Dag 12: Ngorongoro
We hebben dag 2 in de dierentuin - dit keer genaamd Ngorongoro - achter de rug. Het Ngorongoro park bestaat uit een krater met een doorsnee van circa 20 kilometer. Het is de grootste intakte 'caldera' (ingestorte vulkaankrater) ter wereld. Het verhaal wil, dat deze vulkaan ooit groter is geweest dan de Kilimanjaro. In de krater, is een zeer grote verscheidenheid aan wild, het is een van de meest dichtbevolkte wildgebieden ter wereld.
We hebben allereerst onze koffers afgegeven in het hotel, vervolgens zijn we de krater ingereden. Nou, we kunnen weer wat dieren toevoegen aan de lijst, zoals hyena, gazelle, cheetah, neushoorn (Big Five score nu dus 4/5), jakhals. Het is een ontzettend mooi gebied, met ongelooflijk veel dieren. Als je op de kraterrand staat, zie je alleen door de verrekijker wat dieren, maar ben je eenmaal beneden dan weet je niet waar je kijken moet.
We zitten in een hotel op de kraterrand (Ngorongoro Sopa Lodge) , weer enigszins op hoogte (2200 meter). Vanaf het hotel, is een prachtige zonsondergang te bekijken.
De Ngorongoro krater, gezien vanaf de kraterrand
Zebra's in Ngorongoro. Jonge zebra's zijn altijd veel bruiner dan volwassen zebra's.
Deze leeuwen liggen bij te komen
Zonsondergang, gezien vanaf het hotel
We hebben allereerst onze koffers afgegeven in het hotel, vervolgens zijn we de krater ingereden. Nou, we kunnen weer wat dieren toevoegen aan de lijst, zoals hyena, gazelle, cheetah, neushoorn (Big Five score nu dus 4/5), jakhals. Het is een ontzettend mooi gebied, met ongelooflijk veel dieren. Als je op de kraterrand staat, zie je alleen door de verrekijker wat dieren, maar ben je eenmaal beneden dan weet je niet waar je kijken moet.
We zitten in een hotel op de kraterrand (Ngorongoro Sopa Lodge) , weer enigszins op hoogte (2200 meter). Vanaf het hotel, is een prachtige zonsondergang te bekijken.
De Ngorongoro krater, gezien vanaf de kraterrand
Zebra's in Ngorongoro. Jonge zebra's zijn altijd veel bruiner dan volwassen zebra's.
Deze leeuwen liggen bij te komen
Zonsondergang, gezien vanaf het hotel
zaterdag 7 maart 2009
Dag 11: Lake Manyara
Gisteren een zware dag gehad, we hebben de hele dag bij het zwembad gelegen... Wel eindelijk begonnen in mijn boek (Winter in Madrid) en bijna uit :) Geen erg toepasselijke titel gezien de warme omstandigheden hier, maar wel een ontzettend mooi boek.
Vandaag stond de eerste gamedrive op het programma. We zijn vanochtend om 9 uur opgehaald door gids Adrian en zijn eerst naar de lodge voor de komende nacht gereden, het Kirurumu tentenkamp. Dit ligt aan de rand van Lake Manyara, een relatief klein park op circa 2uur rijden van Arusha. We hebben hier wel gelijk 3 van de Big Five gezien (leeuw, olifant, buffel)! Verder nog zebra, aap, baviaan, impala, dikdik, nijlpaard en meer! Erg gaaf dus! Ook hebben we nog een aanval van simba op pumba gezien, die gelukkig is mislukt.
We slapen in een soort grote tent, met allemaal ramen van gaas, dus middenin de natuur. Een ontzettend mooie locatie. Het kamp wordt bewaakt door de Maasai, die in het hotel werken. Je mag niet naast het pad lopen in verband met slangen/schorpioenen. dus oppassen geblazen!
Een Olifant langs de kant van de weg
Pumba!
Giraffes bij Lake Manyara
Een dik-dik!
Vandaag stond de eerste gamedrive op het programma. We zijn vanochtend om 9 uur opgehaald door gids Adrian en zijn eerst naar de lodge voor de komende nacht gereden, het Kirurumu tentenkamp. Dit ligt aan de rand van Lake Manyara, een relatief klein park op circa 2uur rijden van Arusha. We hebben hier wel gelijk 3 van de Big Five gezien (leeuw, olifant, buffel)! Verder nog zebra, aap, baviaan, impala, dikdik, nijlpaard en meer! Erg gaaf dus! Ook hebben we nog een aanval van simba op pumba gezien, die gelukkig is mislukt.
We slapen in een soort grote tent, met allemaal ramen van gaas, dus middenin de natuur. Een ontzettend mooie locatie. Het kamp wordt bewaakt door de Maasai, die in het hotel werken. Je mag niet naast het pad lopen in verband met slangen/schorpioenen. dus oppassen geblazen!
Een Olifant langs de kant van de weg
Pumba!
Giraffes bij Lake Manyara
Een dik-dik!
vrijdag 6 maart 2009
Dag 9 en Dag 10: Afdaling Mweka Route en Relaxdag!
Gisternacht hebben we overnacht in het Mweka kamp op 3100 meter en toen zijn we in circa 3 uur naar de gate op 1700 meter gelopen. Het voelde een beetje als een ereronde, de wandeling is erg mooi (weer door Tropisch regenwoud), makkelijk (want: naar beneden over goede paden) en je hebt een ontzettend goed gevoel omdat je op de top hebt gestaan. Onderweg hebben we ook nog apen gezien! Heel erg cool dus.
Bij de gate hebben we het felbegeerde certificaat in ontvangst genomen :) Vervolgens hebben wij een speech gehouden voor de crew, moesten we bekendmaken voor de hele groep hoeveel fooi iedereen krijgt en heeft de hele crew het Kilimanjaro/Jambo lied voor ons gezongen. Heb mijn zonnebril maar opgehouden, omdat ik wel ontroerd was...
Het is weer lekker warm hier beneden (30 graden) en we zijn op slag van alle hoogteziekte verschijnselen af. We zijn via Moshi teruggereden in het busje van de organisatie naar Arusha. Tegen 14 uur waren we terug.
Terug in de Moivaro Lodge zijn we zoals afgesproken snel het zwembad ingesprongen (we hebben het hier al dagen over), waar de ouders van Martijn al lagen, helemaal bruin natuurlijk. We hebben weer helemaal bijgepraat en de rest van de dag daar gelegen.
We hadden voor 's avonds de gids John en assistentgids Daniel mee uit eten gevraagd (ja, de eetlust is ook weer terug) en dat was erg gezellig. We hebben bij het eten natuurlijk Kilimanjaro-bier gedronken :)
Vandaag hebben we een dag over, omdat we de beklimming eigenlijk in 8 dagen zouden doen, maar het nu dus in 7 dagen hebben gedaan, dus zwembad here we come! En vanaf morgen op safari, eerst naar Lake Manyara.
De crew, aangevoerd door kok Shukuru, zingt het Jambo en het Kilimanjaro lied voor ons
Hét zwembad!!
Uit eten bij het hotel met de gids, John Minja, en de assistent-gids Daniel
Bij de gate hebben we het felbegeerde certificaat in ontvangst genomen :) Vervolgens hebben wij een speech gehouden voor de crew, moesten we bekendmaken voor de hele groep hoeveel fooi iedereen krijgt en heeft de hele crew het Kilimanjaro/Jambo lied voor ons gezongen. Heb mijn zonnebril maar opgehouden, omdat ik wel ontroerd was...
Het is weer lekker warm hier beneden (30 graden) en we zijn op slag van alle hoogteziekte verschijnselen af. We zijn via Moshi teruggereden in het busje van de organisatie naar Arusha. Tegen 14 uur waren we terug.
Terug in de Moivaro Lodge zijn we zoals afgesproken snel het zwembad ingesprongen (we hebben het hier al dagen over), waar de ouders van Martijn al lagen, helemaal bruin natuurlijk. We hebben weer helemaal bijgepraat en de rest van de dag daar gelegen.
We hadden voor 's avonds de gids John en assistentgids Daniel mee uit eten gevraagd (ja, de eetlust is ook weer terug) en dat was erg gezellig. We hebben bij het eten natuurlijk Kilimanjaro-bier gedronken :)
Vandaag hebben we een dag over, omdat we de beklimming eigenlijk in 8 dagen zouden doen, maar het nu dus in 7 dagen hebben gedaan, dus zwembad here we come! En vanaf morgen op safari, eerst naar Lake Manyara.
De crew, aangevoerd door kok Shukuru, zingt het Jambo en het Kilimanjaro lied voor ons
Hét zwembad!!
Uit eten bij het hotel met de gids, John Minja, en de assistent-gids Daniel
woensdag 4 maart 2009
Dag 8: Verslag van de beklimming (Barafu camp naar Uhuru Peak)
En hier dan het uitgebreide verslag van de tocht naar het hoogste punt van Afrika op 5895 meter.
Tegen 23 uur vertrokken we met gids en assistent gids. We waren om 22 uur wakker gemaakt, moesten ons toen gaan omkleden en we kregen nog thee met biscuitjes. Ik moet echt diep ademhalen, mijn neus dichtknijpen en dan een slok nemen, anders krijg ik het drinken niet meer weg. We hebben niet meer geslapen van te voren, en staan toch wel enigszins met wat kriebels klaar voor de start. Het moment is nu echt aangebroken waarop het moet gebeuren. Bijkomend nadeel is dat het ontzettend slecht weer is, het waait heel erg hard, het sneeuwt en we hebben ook nog onweer.
Van de gids John krijg ik nog een reuzenponcho, die ik over de rest van mijn kleren aantrek. In totaal heb ik het volgende aan: thermoshirt, 2 fleecetruien, softshell, regenjas, poncho en qua broeken: thermobroek, gewone broek, Fjall Raven outdoorbroek, regenbroek. Op zich heb ik het niet koud ;) Daarnaast heb ik nog een extra fleecetrui mee. Martijn heeft net wat minder aan, assistent-gids Daniel draagt ons water.
We moesten de hele weg zigzaggen, waar echt geen einde aan leek te komen. Ik durfde niet te vragen hoe lang we al bezig waren, want straks was het nog maar een half uur... Uiteindelijk heb ik toch maar gevraagd hoe hoog we zaten, toen dacht had John het over 5500 meter. Dat was een aangename verrassing! Uiteindelijk zou echter blijken, dat we nog lang niet zo ver waren...
We hebben onderweg in de sneeuw veel drinkpauzes gehad, maar op de één of andere manier ben ik steeds ontzettend misselijk op deze hoogte, al weet ik dat het beter is om wel te drinken. Omdat ik ook bijna niets meer eet de afgelopen dagen, krijg ik water met Isostar van de gids. Dit lust ik normaal wel, maar heb nu gelijk overgegeven... Echt niet leuk om halverwege te staan overgeven, terwijl de gids je moet vasthouden omdat je op een smal gedeelte staat.
Stoppen of doorgaan? Toch maar doorgegaan. Er leek echt geen einde te komen aan de weg. Het werd niet makkelijker, doordat er 20/30 centimeter verse sneeuw lag. Het ene moment zei John dat het nog een half uur was naar de kraterrand (Stella Point, 5790m), dan hadden we een half uur gelopen en was het ineens nog anderhalf uur. Ik werd er helemaal gek van, was zelfs boos op de gids en zag het echt niet meer zitten. John stond ondertussen voor ons te springen en ons op te peppen met 'we zijn er bijna'. Normaal had ik er wel om moeten lachen, maar op dit moment heel erg niet.
Uiteindelijk waren we er dan toch. Maar vanzelf gaat het zeker niet op die hoogte. Ik ben echt nog nooit zo moe geweest... Het mooie is, dat de zon ook net opkwam toen wij op Stella Point stonden (6 uur 's ochtends). Bij Stella Point hebben we even gerust, maar dat werd al snel te koud. Martijn had het sowieso koud, want zijn regenjack was toch niet zo waterproof als beloofd. Daarnaast waren bij ons allebeide onze handschoenen ook niet zo waterproof, wat zich resulteerde in donker gekleurde en dus bevroren vingers. Wat uiteindelijk wel weer goed is gekomen.
Het is vanaf Stella Point nog ongeveer drie kwartier lopen naar Uhuru Peak. In normale omstandigheden, dus beneden, zou je de wandeling naar Uhuru Peak in 10-15 minuten hebben gedaan. Hierboven, doe je er dus wat langer over. Uiteindelijk stonden we na 50 minuten op het hoogste punt van Afrika!
Bij Uhuru Peak was het natuurlijk tijd voor een foto (al had John bij Stella Point al mijn camera afgepakt en had allemaal foto's gemaakt ;), op dat moment vond ik vooral dat hij even rustig moest doen, want mijn hoofd stond niet echt naar foto's maken, maar achteraf ben ik er natuurlijk hartstikke blij mee!)
Na een kwartiertje hebben we de afdaling ingezet naar Barafu camp, het basecamp, wat ook nog best pittig was door de versgevallen sneeuw. Al met al hebben we 4 uur gedaan over de afdaling. In Barafu camp hebben we 2,5 uur de tijd gekregen om even bij te slapen (en dat is ook gelukt) en kregen we eten (geen belangstelling), vervolgens is de afdaling ingezet naar Mweka camp op 3100 meter. Ook deze wandeling was pittig, doordat het erg glad was geworden van inmiddels gesmolten sneeuw. Hier hebben we ook nog een keer 4 uur over gedaan. In Mweka camp was het een stuk drukker dan in de kampen waar we tot nu toe zijn geweest, omdat meerdere routes deze afdaling gebruiken. We waren blij te zien, dat ze hier cola verkochten (even weer wat anders dan water, thee of water aangelengd met glucose of isostar), dus we hebben heerlijk op de veranda gezeten om cola te drinken. Daarnaast heb ik hier weer wat gegeten! Op het menu stond spaghetti met witte bonen in tomatensaus, wat er prima inging.
De zonsopgang, gezien vanaf de kraterrand.
Vanaf Stella Point op weg naar Uhuru Peak: Daniel, Martijn en ik (met rare poncho met rugzak eronder)
We zijn weer iets verder onderweg naar Uhuru Peak, maar makkelijk gaat het zeker niet
Mijn toestand, niet al te best zo te zien...
Ook Martijn was nogal kapot...
Samen met de gids en assistent-gids op Uhuru Peak!
En we komen beide weer iets bij, na het behalen van de top
Tegen 23 uur vertrokken we met gids en assistent gids. We waren om 22 uur wakker gemaakt, moesten ons toen gaan omkleden en we kregen nog thee met biscuitjes. Ik moet echt diep ademhalen, mijn neus dichtknijpen en dan een slok nemen, anders krijg ik het drinken niet meer weg. We hebben niet meer geslapen van te voren, en staan toch wel enigszins met wat kriebels klaar voor de start. Het moment is nu echt aangebroken waarop het moet gebeuren. Bijkomend nadeel is dat het ontzettend slecht weer is, het waait heel erg hard, het sneeuwt en we hebben ook nog onweer.
Van de gids John krijg ik nog een reuzenponcho, die ik over de rest van mijn kleren aantrek. In totaal heb ik het volgende aan: thermoshirt, 2 fleecetruien, softshell, regenjas, poncho en qua broeken: thermobroek, gewone broek, Fjall Raven outdoorbroek, regenbroek. Op zich heb ik het niet koud ;) Daarnaast heb ik nog een extra fleecetrui mee. Martijn heeft net wat minder aan, assistent-gids Daniel draagt ons water.
We moesten de hele weg zigzaggen, waar echt geen einde aan leek te komen. Ik durfde niet te vragen hoe lang we al bezig waren, want straks was het nog maar een half uur... Uiteindelijk heb ik toch maar gevraagd hoe hoog we zaten, toen dacht had John het over 5500 meter. Dat was een aangename verrassing! Uiteindelijk zou echter blijken, dat we nog lang niet zo ver waren...
We hebben onderweg in de sneeuw veel drinkpauzes gehad, maar op de één of andere manier ben ik steeds ontzettend misselijk op deze hoogte, al weet ik dat het beter is om wel te drinken. Omdat ik ook bijna niets meer eet de afgelopen dagen, krijg ik water met Isostar van de gids. Dit lust ik normaal wel, maar heb nu gelijk overgegeven... Echt niet leuk om halverwege te staan overgeven, terwijl de gids je moet vasthouden omdat je op een smal gedeelte staat.
Stoppen of doorgaan? Toch maar doorgegaan. Er leek echt geen einde te komen aan de weg. Het werd niet makkelijker, doordat er 20/30 centimeter verse sneeuw lag. Het ene moment zei John dat het nog een half uur was naar de kraterrand (Stella Point, 5790m), dan hadden we een half uur gelopen en was het ineens nog anderhalf uur. Ik werd er helemaal gek van, was zelfs boos op de gids en zag het echt niet meer zitten. John stond ondertussen voor ons te springen en ons op te peppen met 'we zijn er bijna'. Normaal had ik er wel om moeten lachen, maar op dit moment heel erg niet.
Uiteindelijk waren we er dan toch. Maar vanzelf gaat het zeker niet op die hoogte. Ik ben echt nog nooit zo moe geweest... Het mooie is, dat de zon ook net opkwam toen wij op Stella Point stonden (6 uur 's ochtends). Bij Stella Point hebben we even gerust, maar dat werd al snel te koud. Martijn had het sowieso koud, want zijn regenjack was toch niet zo waterproof als beloofd. Daarnaast waren bij ons allebeide onze handschoenen ook niet zo waterproof, wat zich resulteerde in donker gekleurde en dus bevroren vingers. Wat uiteindelijk wel weer goed is gekomen.
Het is vanaf Stella Point nog ongeveer drie kwartier lopen naar Uhuru Peak. In normale omstandigheden, dus beneden, zou je de wandeling naar Uhuru Peak in 10-15 minuten hebben gedaan. Hierboven, doe je er dus wat langer over. Uiteindelijk stonden we na 50 minuten op het hoogste punt van Afrika!
Bij Uhuru Peak was het natuurlijk tijd voor een foto (al had John bij Stella Point al mijn camera afgepakt en had allemaal foto's gemaakt ;), op dat moment vond ik vooral dat hij even rustig moest doen, want mijn hoofd stond niet echt naar foto's maken, maar achteraf ben ik er natuurlijk hartstikke blij mee!)
Na een kwartiertje hebben we de afdaling ingezet naar Barafu camp, het basecamp, wat ook nog best pittig was door de versgevallen sneeuw. Al met al hebben we 4 uur gedaan over de afdaling. In Barafu camp hebben we 2,5 uur de tijd gekregen om even bij te slapen (en dat is ook gelukt) en kregen we eten (geen belangstelling), vervolgens is de afdaling ingezet naar Mweka camp op 3100 meter. Ook deze wandeling was pittig, doordat het erg glad was geworden van inmiddels gesmolten sneeuw. Hier hebben we ook nog een keer 4 uur over gedaan. In Mweka camp was het een stuk drukker dan in de kampen waar we tot nu toe zijn geweest, omdat meerdere routes deze afdaling gebruiken. We waren blij te zien, dat ze hier cola verkochten (even weer wat anders dan water, thee of water aangelengd met glucose of isostar), dus we hebben heerlijk op de veranda gezeten om cola te drinken. Daarnaast heb ik hier weer wat gegeten! Op het menu stond spaghetti met witte bonen in tomatensaus, wat er prima inging.
De zonsopgang, gezien vanaf de kraterrand.
Vanaf Stella Point op weg naar Uhuru Peak: Daniel, Martijn en ik (met rare poncho met rugzak eronder)
We zijn weer iets verder onderweg naar Uhuru Peak, maar makkelijk gaat het zeker niet
Mijn toestand, niet al te best zo te zien...
Ook Martijn was nogal kapot...
Samen met de gids en assistent-gids op Uhuru Peak!
En we komen beide weer iets bij, na het behalen van de top
Dag 8: De top gehaald!!
Om 7 uur stonden we op de top! Het was ongelooflijk kloten, maar dus wel gefixt!
Uhuru Peak, 5895m
Uhuru Peak, 5895m
dinsdag 3 maart 2009
Dag 7: Karanga camp naar Barafu camp (basecamp)
We zijn vanmiddag aangekomen in het basecamp, na een wandeling van ongeveer 3 - 4 uur vanaf Karanga kamp. De tocht vandaag ging steil omhoog, vervolgens weer wat naar beneden en tot slot weer omhoog. We hebben eten gekregen en proberen nog wat te slapen, maar het lukt niet echt in dit kamp op 4650 meter. We kunnen Uhuru Peak bijna aanraken, nog maar 1250 meter (7 uur) omhoog. Oef!
We proberen onszelf wat op te peppen (vooral ik ben wat neerslachtig). Zoals onze gids John zegt: 'Motivate yourself'. De hoogte doet rare dingen met je. Zelfs kleine dingetjes als een veter strikken lijken van te voren een onmogelijk zware taak, waar je je minutenlang voor moet opladen.
Martijn heeft een zwaar onstoken schouder, gelukkig hebben we extra Dyclofenac gevonden. Ik ben inmiddels begonnen met hoogteziektemedicijnen (Diamox), achteraf had ik het toch graag preventief in willen nemen.
Om 22:00 uur vanavond worden we gewekt met thee (als ik eraan denk moet ik al bijna overgeven..) en biscuits en om 23:00 uur starten we.
De verwachting is, als het ons lukt, dat we tegen 6 uur boven zijn. Dan nog drie uur naar beneden, even weer rusten en verder naar Mweke Camp op 3100 meter.
Even weer stoppen om wat te drinken, we kunnen de top bijna aanraken!
Assistent-gids Daniel en gids John Minja
Aangekomen in Barafu camp
We proberen nog wat te eten, maar dat lukt niet echt
We proberen onszelf wat op te peppen (vooral ik ben wat neerslachtig). Zoals onze gids John zegt: 'Motivate yourself'. De hoogte doet rare dingen met je. Zelfs kleine dingetjes als een veter strikken lijken van te voren een onmogelijk zware taak, waar je je minutenlang voor moet opladen.
Martijn heeft een zwaar onstoken schouder, gelukkig hebben we extra Dyclofenac gevonden. Ik ben inmiddels begonnen met hoogteziektemedicijnen (Diamox), achteraf had ik het toch graag preventief in willen nemen.
Om 22:00 uur vanavond worden we gewekt met thee (als ik eraan denk moet ik al bijna overgeven..) en biscuits en om 23:00 uur starten we.
De verwachting is, als het ons lukt, dat we tegen 6 uur boven zijn. Dan nog drie uur naar beneden, even weer rusten en verder naar Mweke Camp op 3100 meter.
Even weer stoppen om wat te drinken, we kunnen de top bijna aanraken!
Assistent-gids Daniel en gids John Minja
Aangekomen in Barafu camp
We proberen nog wat te eten, maar dat lukt niet echt
maandag 2 maart 2009
Dag 6: Barranco camp (3900m) - Karanga camp (3950m)
We zijn inmiddels alweer een tijdje in het voorlaatste kamp op 3950 meter. Morgen staat er nog een korte klim naar het basecamp op het programma, vanwaar we morgenavond de beklimming starten. We hebben een ontzettend mooie wandeling achter de rug, over de zogenaamde 'Breakfast Wall'. Dat gaat steil omhoog, en je hebt hier zowel je handen als je voeten nodig om hier tegenop te komen. Ontzettend genoten hiervan.
Vooral ik had vandaag problemen met de hoogte, maar alles is nu weer ok. Ik werd vanmorgen rond 5 uur wakker, en vernam ineens hoe misselijk ik was. Ik moest de hele tijd overgeven. Van de gids heb ik toen water gekregen met limoen erin (schijnt goed te zijn tegen misselijkheid) en nog water met een blok glucose erin. Al met al heb ik alles toen binnengehouden, maar het is niet leuk om onder dwang te moeten drinken (gids: 'drink! drink! drink till you vomit!'). We zijn daarom vanmorgen wat later vertrokken, want we konden pas vertrekken als ik mijn vochttekort weer had aangevuld.
We hebben heel veel zin in de beklimming van morgenavond, maar het is tot nu toe wel zwaarder dan gedacht. Slecht eten, slecht slapen, tegen je zin in moeten drinken/eten, hoofdpijn tijdens het lopen, na 1 stap buiten adem zijn. Dit alles voel je wel na een paar dagen!
Verder is de stemming hartstikke goed. We hebben een hele leuke gids en vriendelijke rest van de crew (13 man totaal!). Ze doen verwoede pogingen om ons Swahili te leren, maar dat blijft nog niet echt hangen, zal wel door het zuurstoftekort komen ;)
Er is nergens wasgelegenheid, mijn haar is inmiddels lichtbruin (zo vet is het..) we hebben ons voorgenomen om terug bij het hotel gelijk in het zwembad te springen!
Verder zitten hier veel muizen :( Niet echt mijn ding, zeker niet omdat ze formaat rat zijn. De gids legt nog steeds bij ieder beest geduldig uit welke soort het is, maar ik ben dan vaak allang weg!
Ik hoop dat ik overmorgen (3-4 uur 's nachts Nederlandse tijd) goed nieuws heb!
De beruchte breakfast wall
Onze gids John Minja bij Karanga Camp
We komen steeds dichterbij de top...
Vooral ik had vandaag problemen met de hoogte, maar alles is nu weer ok. Ik werd vanmorgen rond 5 uur wakker, en vernam ineens hoe misselijk ik was. Ik moest de hele tijd overgeven. Van de gids heb ik toen water gekregen met limoen erin (schijnt goed te zijn tegen misselijkheid) en nog water met een blok glucose erin. Al met al heb ik alles toen binnengehouden, maar het is niet leuk om onder dwang te moeten drinken (gids: 'drink! drink! drink till you vomit!'). We zijn daarom vanmorgen wat later vertrokken, want we konden pas vertrekken als ik mijn vochttekort weer had aangevuld.
We hebben heel veel zin in de beklimming van morgenavond, maar het is tot nu toe wel zwaarder dan gedacht. Slecht eten, slecht slapen, tegen je zin in moeten drinken/eten, hoofdpijn tijdens het lopen, na 1 stap buiten adem zijn. Dit alles voel je wel na een paar dagen!
Verder is de stemming hartstikke goed. We hebben een hele leuke gids en vriendelijke rest van de crew (13 man totaal!). Ze doen verwoede pogingen om ons Swahili te leren, maar dat blijft nog niet echt hangen, zal wel door het zuurstoftekort komen ;)
Er is nergens wasgelegenheid, mijn haar is inmiddels lichtbruin (zo vet is het..) we hebben ons voorgenomen om terug bij het hotel gelijk in het zwembad te springen!
Verder zitten hier veel muizen :( Niet echt mijn ding, zeker niet omdat ze formaat rat zijn. De gids legt nog steeds bij ieder beest geduldig uit welke soort het is, maar ik ben dan vaak allang weg!
Ik hoop dat ik overmorgen (3-4 uur 's nachts Nederlandse tijd) goed nieuws heb!
De beruchte breakfast wall
Onze gids John Minja bij Karanga Camp
We komen steeds dichterbij de top...
zondag 1 maart 2009
Dag 5: Shira Camp (3800m) - Barranco camp (3900m) - deel 2
We hebben de tocht weer overleefd :) Vanaf ongeveer 4400 meter (bij Lava Tower Camp, als we 8 dagen hadden gedaan over de tocht, hadden we hier gekampeerd) sloeg de hoofdpijn toe. Op 4550 meter voelden we ons belabberd, maar hier moesten we proberen te eten en even blijven om te acclimatiseren.
Daarna zijn we langzaam afgedaald en hebben we heel veel gedronken (ik zit nu op 4,5 liter). Nu nog een beetje hoofdpijn, maar er staat popcorn en thee (ik drink dus voorlopig geen thee meer) klaar, dus het gaat beter.
Gehoord via de gids dat alles ok is met de ouders van Martijn. Gelukkig maar.
John, Daniel en ik onderweg
Onderweg van Shira Camp naar Barranco Camp
Op 4550 meter, Lava Tower
Daarna zijn we langzaam afgedaald en hebben we heel veel gedronken (ik zit nu op 4,5 liter). Nu nog een beetje hoofdpijn, maar er staat popcorn en thee (ik drink dus voorlopig geen thee meer) klaar, dus het gaat beter.
Gehoord via de gids dat alles ok is met de ouders van Martijn. Gelukkig maar.
John, Daniel en ik onderweg
Onderweg van Shira Camp naar Barranco Camp
Op 4550 meter, Lava Tower
Dag 5: Shira Camp (3800m) - Barranco camp (3900m) - deel 1
Wel even wennen, hier op 3800 meter. Eetlust compleet verdwenen, zelfs een kop koffie staat ons al tegen. Toch een pannekoek, stukje omelet en drie koppen thee verstouwd.
We hebben goed gedronken de afgelopen dagen, dus geen hoofdpijn. Wel misselijk (zeeziek gevoel), ontzettend slecht geslapen.
Vandaag naar 4500 meter om te acclimatiseren, daarna slapen op 3900 meter.
Prachtig uitzicht op de Mount Meru en de Kilimanjaro. We lopen er nu omheen. Wordt een zware dag!
Uitzicht op Mount Meru
We hebben goed gedronken de afgelopen dagen, dus geen hoofdpijn. Wel misselijk (zeeziek gevoel), ontzettend slecht geslapen.
Vandaag naar 4500 meter om te acclimatiseren, daarna slapen op 3900 meter.
Prachtig uitzicht op de Mount Meru en de Kilimanjaro. We lopen er nu omheen. Wordt een zware dag!
Uitzicht op Mount Meru
Abonneren op:
Posts (Atom)