Tour de Monte Rosa 2008 - verslag

Woensdag 10 september Arnhem - Basel (CH) - Zermatt (CH)
Om 21.39 uur vertrekken we vanaf Arnhem met de City Nightline op weg naar Basel, met als eindbestemming Zermatt, waar we zullen starten met de Tour de Monte Rosa, een 8-10 daagse tour in Italië en Zwitserland.
Meer informatie over de tour:
Website Tour de Monte Rosa
Etappes Tour de Monte Rosa

We hebben een tweepersoons slaapcoupé. In de praktijk is dit erg krap! Wanneer de bedden zijn uitgeklapt, is de enige manier waarop wij in de coupé passen met al onze bagage om al op bed te gaan liggen. Vandaar dat we nog even in het restauratierijtuig gaan zitten, met een alcoholische versnapering en een boek. Tegen middernacht gaan we slapen. Ondanks de krappe bedjes en het lawaai (wisselen van spoor, stoppen) slaap ik toch nog best wel goed.

Donderdag 11 september Basel (CH) - Zermatt (CH)
Om 6 uur worden we gewekt (dat hadden we afgesproken, anders waren we flink pissed geweest gezien het vroege tijdstip ;)) met een ontbijt. Onze bedjes worden opgeklapt en onze slaapcoupé verandert in een tweepersoons zitcoupé. We moeten ons nog haasten, want we hebben ons ontbijt amper op en we zijn al in Basel. Vervolgens reizen we verder naar Zermatt, waar we tegen de middag aankomen in hotel Alpenroyal. Tot onze verbazing schijnt de zon, dit in tegenstelling tot weerberichten die we thuis hadden opgezocht. We worden opgehaald met een gek elektrisch hotelbusje (Zermatt is autovrij). In het hotel hebben we tijd om even te gaan zwemmen, douchen en bijslapen. Daarna gaan we naar het Alpinzenter. Een tegenvaller, want we horen dat er slecht weer is voorspeld de komende dagen. Ze adviseren ons om nog een paar dagen in Zermatt te blijven, voordat we starten met de Tour de Monte Rosa. Maar daar hebben we geen zin in! Probleem is dat we de eerste dag gelijk over een gletsjer moeten, waarvoor we een gids nodig hebben. Alle groepen hebben echter afgezegd de komende dagen. Maar, tegen een (forse..) meerprijs kunnen we ook een privé gids huren.... We denken erover na onder het genot van een bord spaghetti bij Italiaans restaurant Milano. We genieten van ons aperitief Campari / Prosecco. Vervolgens begint het hard te regenen en vluchten we het eerste de beste restaurant in, waar we tussen de kaasfondueende Japanners een Chateau Briand eten. Wat veel te veel is. Tegen 22 uur gaan we naar bed.

Vrijdag 12 september Zermatt (CH) - Schwarzsee (CH) (bedoeling: Gandegghütte)
De wekker gaat al om 7.30 uur. Zermatt ligt volledig in de wolken. Na een bad gaan we ontbijten. We twijfelen. Gaan we vandaag starten met de Tour of niet? We bellen nog even met het Alpinzenter voor de weersverwachting. De voorspelling is simpel. Neerslagkans 100%. Ondanks de voorspelling besluiten we toch te gaan. Want we zijn eigenwijs. Regenkleding aan, spullen inpakken en GO! We doen de eerste etappe in twee fasen, althans dat is de planning. De eerste dag tot aan de gletsjer. De tweede dag met de gids de gletsjer over en verder. Beneden in het dorp aangekomen schijnt de zon volop. We halen stijgijzers en een klimgordel op bij een sportwinkel, voor de volgende dag. Onderaan het dorp begint het goed, we zien gelijk een bordje Gandegghütte, ons doel voor de eerste dag. De kaart blijft in de tas. Achteraf zal blijken dat dit niet zo verstandig was, maar zo ver zijn we nog niet in dit verhaal ;) Op een gegeven moment zijn er geen bordjes meer met Gandegghütte, maar staat er van alles en nogwat op. Het blijkt dat we verkeerd zijn gelopen. We zijn vast misgegaan op de splitsing waarop je zowel links als rechts naar de Gandegghütte kon. We zien op de kaart, die we er toch maar even bij hebben gepakt, dat we na een tijdje de officiële route weer op zullen pakken. Dus we lopen door, in plaats van om te keren. Wat we over het hoofd zien, is hoe lang onze omweg precies is. Tegen 17 uur, wanneer we nog geen idee hebben waar we zijn, trekt de lucht helemaal dicht. Volgens mensen die we tegenkomen, is het nog een half uur lopen naar Schwarzsee, vanaf waar een kabelbaan naar beneden gaat. Alleen deze kabelbaan is 'in betrieb' tot 17 uur volgens deze zelfde mensen. Daar hebben we dus niks aan. Aangezien het zicht in rap tempo verslechterd, besluiten we de tent maar op te zetten, nu het nog droog is. De Gandegghütte halen we nu toch niet meer. We hebben alles bij ons, alleen niet zoveel water. We durven het aan om water uit een nabijgelegen beekje te halen. We maken hiermee een thermoskan koffie en instant rijst van de Appie. Daarna zorgen we dat al onze spullen beschut liggen in de voortent en gaan we maar slapen. Net op het moment dat alles goed ligt, horen we de regen tegen de tent tikken. We hebben nog geen besef van de onweersbui die vannacht tekeer zal gaan.... Langzaam horen we in de verte wat onweer. Tegen 3 uur 's nachts is de onweer echt dichtbij. Ik ben doodsbenauwd. De flitsen verlichten de tent seconden lang, je hoort de knal aansluitend en nog een paar echo's hiervan door de rotsen om ons heen. Hmmm...misschien toch niet zo'n goede plek uitgezocht. De secondenlange lichtflitsend, afgewisselde met harde knallen gaan onverminderd door tot 5 uur 's ochtends. Ik wil vooral heel erg naar huis. Naast me hoor ik af en toe iemand snurken...

Zaterdag 13 september Schwarzsee (CH)
's Ochtends vroeg heb ik toch heel even geslapen. De onweer gaat nog steeds tekeer. We blijven in bed wachten tot het beter wordt. We kijken stiekem even, maar het blijkt dat de regen is veranderd in sneeuw. Af en toe schudden we van binnenuit de tent even, om het pak sneeuw dat op de tent ligt er vanaf te schudden. De onweer rommelt nog steeds. We pakken alvast onze spullen bij elkaar in het krappe tentje en zitten startklaar voor vertrek, te wachten totdat het weer beter wordt. Dat wordt het niet, dus op een gegeven moment vertrekken we maar. Het sneeuwt iets minder hard, desalniettemin is het zicht een meter of 15. We volgen de route van de dag ervoor. Nog steeds klimmen. Al na 2 (!) bochten zien we de kabelbaan. Naast de kabelbaan zien we Hotel Restaurant Schwarzsee...... Je kunt je enigszins voorstellen hoe erg we balen. Dit hotel stond niet op onze kaart. Als we dat hadden geweten.... We lopen naar binnen en vragen het hotel naar de weersverwachting. Het blijft de hele dag slecht weer met weinig zicht, waarschijnlijk wordt het pas de volgende ochtend beter. Dus we besluiten te blijven. Op het bordje staat dat de Gandegghütte nog 2 uur lopen is, onder normale omstandigheden. Plus het onweert nog steeds. Omlaag naar Zermatt is ook nog 2 uur, en dat willen we niet. Plus dalen in de sneeuw gaat lastig, want het is erg glad en ook steil! Groot pluspunt is de kabelbaan naast het hotel, waar we de gids - als het weer het toelaat - de volgende ochtend kunnen treffen voor de beklimming van de Breithorn en/of het oversteken van Theodulgletsjer. Een dagje extra in het hotel (2583m) om aan de hoogte te wennen kan daarom ook geen kwaad. Al blijft het balen dat je al op je eerste reisdag je extra ingecalculeerde dag verliest. De rest van de dag besteden we aan douchen, slapen, lezen en eten&drinken. Diner is om 19 uur met de overige hotelgasten, 6 Japanners en 2 Canadezen. De ober en de kok hebben het tempo erop, want een uur later hebben we al 3 gangen achter de kiezen. Daarna maar weer eens gebeld met het Alpinzenter (ze zullen onderhand ook wel gek van ons worden...) en afgesproken met hun dat we morgen met een privé-gids alleen de Theodulgletsjer gaan oversteken. En wederom vroeg naar bed.

Zondag 14 september Schwarzsee (CH) - Trockener Steg (CH) - Rifugio Teodulo (I)
Om 7 uur gaat de wekker. We ontbijten en gaan daarna met de eerste lift naar beneden, waar we de gids (Tomas) ontmoeten. Daarna weer omhoog met de lift, naar Trockener Steg, waar we de klimgordel en touwen vastmaken. Even later lopen we al op de gletsjer. In het begin lopen we langs een ski/kabelbaan en is het nog redelijk eenvoudig, al maakt de vers gevallen sneeuw het omhoog klimmen lastiger. Volgens Tomas zijn we geen goede hikers, want we gaan veel te snel. Je begrijpt het, Tomas maakt zo geen vrienden. Niet met ons in ieder geval. Dankjewel gids voor deze bemoedigende woorden! Na een paar foto's gemaakt te hebben, sjokken we verder achter Tomas aan. Op een gegeven moment wordt het steiler en zakken we steeds verder weg in de sneeuw. Door de ijle lucht krijgen we het toch wel heel erg moeilijk. Het blijkt dat we op een gletsjerspleet lopen, die we niet kunnen zien door de vele versgevallen sneeuw. Eerst val ik in de spleet, ik blijf hangen door de 'sneeuwbrug' van versgevallen sneeuw, maar mijn voeten bungelen. Ik probeer mijn stokken voor mij uit te strekken, zodat ik mezelf uit de sneeuw kan trekken, maar ook met mijn stokken prik ik door de verse sneeuw heen. Gelukkig zit ik vast aan de gids en Martijn met een touw, zodat zij mij beide los kunnen trekken. Even later zakt Martijn weg. En is het aan mij de beurt om hem los te trekken. We kunnen niet meer, door het hoge tempo en de ijle lucht, maar we moeten verder. Nog even en we zijn boven. Tomas zegt dat we in de verte de hut al kunnen zien, maar het enige wat we zien is wit. Pas als we recht voor de hut staan, zien we de hut, Rifugio Teodulo (3300m). We zijn in Italië! Het had een wandeling van 2 uur moeten worden, maar we zijn al na 1 uur en 15 minuten ter plaatse. Hoezo slechte hikers??! We drinken samen met Tomas een warme chocolademelk met een scheutje alcohol in de hut. We zijn de enigen. Omdat het weer zo slecht is, adviseren Tomas en de eigenaresse van de hut ons om pas de volgende ochtend aan de afdaling naar Italië te beginnen. Er ligt zoveel verse sneeuw dat we waarschijnlijk geen markering en zeker geen voetstappen kunnen volgen en het pad is nu onmogelijk te vinden. We wachten in de hut en besluiten dan maar te blijven. Omdat we de eersten zijn, hebben we de enige tweepersoonskamer, voorzien van een prachtig stapelbed. We wachten beneden en krijgen lunch. Je kunt merken dat dit net Italië is, want we krijgen een bord bomvol pasta. Al snel komt een paar uit België eraan, waar we verder de hele middag mee kletsen. Zij doen de Tour de Matterhorn, en komen uit Italië en gaan juist richting Zermatt. Ook hun is geadviseerd hier te blijven, gezien het slechte weer. Later komen er nog 2 Spanjaarden, die dezelfde tour doen als wij. Dat scheelt voor de volgende dag, want dan kunnen we hun voetstappen volgen. 's Avonds zitten we samen met de 2 Spanjaarden en de 2 Belgen te eten. Het is ontzettend gezellig. Er gaan 2 flessen wijn doorheen. De toiletten in de hut zijn weer een hele bijzondere ervaring. Een gat in de grond, met een beugel ernaast. En je staat op een rooster. Er zijn drie toiletten in totaal. Van de eerste die ik probeer, krijg ik de deur niet op slot. Ik probeer nummer twee. Ik ga op het rooster staan en .... zak er zowat doorheen. Snel vlucht ik naar nummer drie. Dat gaat naar omstandigheden goed. Even wennen. Wanneer ik toiletpapier wil pakken, trek ik het halve ding van de muur. Oeps. Wat dat betreft kan ik hier misschien het beste maar zo weinig mogelijk drinken. Tegen 20.30 uur zijn we uitgeput en gaan we naar bed. Ook slapen is hier geen plezierige ervaring. Ondanks onze tweepersoonskamer horen we alle geluiden van de andere kamers. Dus vooral snurken! Tegen 1 uur moet de eerste naar de wc. Daarna nog iemand. En nog iemand. Martijn fluistert naar mij. Eigenlijk moeten wij ook. Zucht.... Dus om 01.15 gaan wij ook naar beneden voor nog zo'n bijzondere ervaring.

Maandag 15 september Rifugio Teodulo (I) - Rifugio Ferraro Résy (I)
's Ochtends zien we een prachtig uitzicht. Wauw! Dat hadden we nog niet gezien. Alleen betrekt het ook weer zo snel. We nemen afscheid van de Belgen en volgen de voetstappen van de Spanjaarden door de sneeuw naar beneden. De route is goed gemarkeerd met prachtige uitzichten. Gek genoeg is het Italiaanse deel van de Tour de Monte Rosa beter gemarkeerd dan het deel in Zwitserland Onderweg klaart het weer steeds meer op, dus het wordt steeds mooier. Van onze lagen kleding die we aan hebben, gaat er steeds meer uit. We rusten bij een oude boerderij, waar we een hele hoop 'Murmeltier' (aka hele dikke marmotten) zien. De Murmeltier trekken zich niets van ons aan. Vervolgens dalen we verder af naar Fiery. Plotseling hebben we een splitsing die niet in het boek staat, met keuze uit 6 of 8a. Euhhhhh??? We gokken op 6, wat achteraf inhoudt dat we helemaal dalen tot aan Fiery en achteraf deze meters weer moeten stijgen naar Résy. Niet zo'n handige keuze dus. Maar het wordt nog gekker. In Fiery zien we een bord met 'Rifugio Ferraro 45 minuten'. Daar moeten we heen, dus nog drie kwartier. We volgen dit bord voor zeker 45 minuten, waarna we het volgende bord tegenkomen 'Rifugio Ferraro 1 uur'. Oh. Daar worden we niet blij van. Want we hebben er een behoorlijke klim opzitten. We lopen voor een minuut of 10. Dan zien we weer een bord 'Rifugio Ferraro 20 minuten'. Een heftige klim in het bos volgt. Na wel hele lange 20 minuten zien we de Rifugio, wat zijn we blij! De eigenaresse van de Rifugio, Bo Fausta, is niet de minste. Zij gaat jaarlijks naar Nepal en is de eerste Italiaanse vrouw boven de 6000m. Van buiten lijkt de Rifugio heel erg oud, maar van binnen ziet het er wel heel nieuw uit. Gelukkig is hier warm water waarmee we ons kunnen douchen. In de andere hut was geen badkamer, dus we zijn er wel aan toe. Daarna krijgen we eten, je kunt nu écht merken dat we in Italië zijn. We zitten gezellig aan tafel bij de Spanjaarden. Zij werkt bij een Internationaal bedrijf, hij is Ranger. Eerst verse pasta, daarna soep, daarna vlees en tot slot kaas en taart. Oef! Om 20.30 uur liggen we moe en voldaan in bed.

Dinsdag 16 september Rifugio Ferraro Résy (I) - Rifugio Guglielmina Col 'd Olen (I)
Na een stevig ontbijt vertrekken we tegen 9.30 uur vanuit Résy. We moeten gelijk klimmen, naar de Colle di Bettaforca op 2672m. We beginnen langzaam, want we hebben nog een lange dag te gaan. De Spanjaarden hebben ons geleerd 'Start like an old man, to finish like a young man'. Er gaat een kabelbaan omhoog naar de colle, maar wij moeten de helling toch echt zelf doen. Een uur later zijn we boven. Op de colle rusten we even en daarna beginnen we aan de lange afdaling. Dat doet nogal veel pijn aan de spieren. We dalen helemaal af naar 1800m. Onderweg verheugen we ons op de aankomst in het dorpje Stafal, omdat hier volgens het boekje meerdere cafés en restaurants zitten. Ik zie mezelf al in het zonnetje zitten op een leuk terrasje met een wijntje en een bord verse pasta. HELAAS! Het blijkt dat ALLES, maar dan ook alles, dicht is in Stafal. Geen bar, geen restaurant, geen hotel, geen winkel, geen supermarkt, geen VVV-kantoor is open. We eten wat van onze koekjes die we uit Nederland hebben meegenomen op de stoep van een hotel en zijn een beetje chagarijnig. We beginnen nu aan de tweede klim van deze dag, de klim naar de Col d'Olen op zo'n 2800m. Oftewel, nog 1000 hoogtemeters te overbruggen. Het eerste stuk van de wandeling lopen we langs een rivier omhoog, een hele mooie route. Halverwege zouden we langs een aantal hutten komen, maar ook hier weer ziet alles er verlaten uit. Bij één van de hutten zijn ze bezig met verbouwingswerkzaamheden, maar we kunnen gelukkig nog wel wat te drinken krijgen. Het lijkt wel alsof alle plaatsen waar we langskomen zich aan het klaarmaken voor de winter zijn. We beginnen aan de laatste steile klim naar de Col d'Olen. Dit is op zijn zachts gezegd geen mooie route. Bulldozers en jeeps rijden hier af en aan om de skipistes te prepareren. We lopen dan ook over een skipiste omhoog. Daarnaast zijn we behoorlijk moe. Ongeveer halverwege de route omhoog raken we de bewegwijzering kwijt, waarschijnlijk doordat dit vaak op stenen staan en bulldozers alles aan de kant gooien. De zon is al achter de bergen als we boven aankomen. We schrikken, want er staat Passo dei Salati 2936m in plaats van Col d'Olen. We willen de Rifugio bellen die vlakbij de Col d'Olen moet zijn, want ver kunnen we nooit meer zijn, maar we weten ook niet welke kant we op moeten. We hebben alleen geen bereik. We lopen een stukje naar achteren en staan ineens oog in oog met een Ibex. We moeten hier boven oppassen voor bulldozers en grote gaten. We hebben ineens wel weer bereik en bellen. Gelukkig zijn we inderdaad niet al te ver weg. We lopen in de aangegeven richting en zien gelijk een bord met de weg naar het hotel. Hier zijn we al langs gelopen, maar we hadden het niet gezien. Even later zien we al iemand van de Rifugio, die al in onze richting is gelopen. Heel erg aardig! De Spanjaarden staan te juichen als we aankomen. Wat een ontvangst! We verontschuldigen ons bij het hotel dat wij zo laat zijn, maar het is geen enkel probleem. We moeten ons zelfs eerst wat opfrissen en kunnen zelfs kiezen wat we willen eten. Dit is de meest luxe hut tot dusver, ze hebben al diverse prijzen gewonnnen, eigenlijk is het bijna een hotel. We frissen ons snel op en eten een bord verse pasta, carpaccio en tiramisu. Dit alles met een lekker wijntje en een koffie en we gaan voor ons doen laat naar bed. Ik bega nog een blunder bij de wijn. Ik heb zelf het idee qua richting dat we in de Aosta vallei zitten. Dus ik vraag belangstellend in een poging om aardig te doen of dit een lokale Aosta wijn is. Echter, ik krijg een berisping van de ober: 'You must remember we are in Piemonte now!'. Het blijkt dat de Col 'd Olen de grens is tussen de Aosta vallei en Piemonte. Zo gek zat ik dus nog niet, want we zitten nog geen 100m hemelsbreed vanaf de Col. We zitten weer bij de Spanjaarden te eten en zitten gezellig met ze voor de houtkachel. In de verte zien we de lichten van Milaan, wat toch nog wel een 80km verder weg ligt. De ober draait heel hard jaren 20 muziek. Echt een geweldige sfeer hier.

Woensdag 17 september Rifugio Guglielmina Col 'd Olen (I) - Alagna Valsesia (I)
Vandaag staat de wandeling naar Alagna / Rifugio Pastore op het programma. Echter, Martijn staat niet helemaal 100% fit op. Die lange wandeling van gisteren doet de volgende dag toch wel wat pijn. We nemen afscheid van de Spanjaarden bij het ontbijt, we weten nog niet precies wat we vandaag gaan doen. Of naar Alagna, of misschien wel van Alagna door naar Rifugio Pastore. Het is sowieso onze bedoeling om de komende 3 etappes in 4 dagen te doen, maar hoe we dit precies gaan doen weten we nog niet. We zien het wel. Veel later dan gepland gaan we dan toch onderweg. Doordat Martijn amper kan lopen, schiet dit nog niet echt op en is het eigenlijk ook niet te doen. We trekken de aandacht van een man die aan het werk is op de piste. Hij wil Martijn een lift geven op zijn quad, maar ik kan dan niet mee. Ik vind dat Martijn mee moet, omdat ik echt binnen 20 minuten lopend op de plek ben waar hij ons naar toe wil brengen. Martijn weigert. Ik vind het nogal stom, maar we strompelen verder. Even later horen we een jeep. De man is teruggekomen met een jeep. Hij gaat naar beneden naar Alagna, dus we kunnen helemaal met hem meerijden naar beneden. Oei. We willen eigenlijk niet helemaal opgeven, maar dit is wel een 'offer you can't refuse'. We nemen het bod aan. We zijn na ongeveer een half uur ter plaatse. We zagen hoeveel wel nog moesten lopen, dat was vandaag ook niet gelukt. We logeren in Hotel Cristallo, een heel mooi hotel met zwembad en sauna. Alleen, we hebben geen zwemspullen bij ons. Ik loop het dorpje in om wat te kopen, maar ook hier weer een bekend verhaal, bijna alles is dicht. Gelukkig is er wel en multifunctioneel winkeltje waar ze ondergoed verkopen, dus dan kunnen we in ons ondergoed zwemmen. 's Avonds gaan we naar het enige restaurant in het dorp wat open is, want ook het hotelrestaurant is de hele maand september dicht. Het restaurant heet Dir und Don en is gevestigd naast een Vinoteca. Aangezien het restaurant nog gesloten is als wij aankomen, belanden we bij de buren. En daar is het gezellig! Lekkere wijntjes, en weer de combi Campari / Prosecco. Bij de drankjes serveert de eigenaar een soort pannekoek met spek, wat erg lekker is! Veel te lang blijven we hier plakken. Daarna gaan we nog eten bij Dir und Don. Het eten is erg lekker, maar zoals wel vaker in Italië zitten we voordat we het hoofdgerecht hebben ook al wel vol. Tegen 21.30 uur strompelen we terug naar het hotel en gaan we slapen.

Donderdag 18 september Alagna Valsesia (I)
Aangezien Martijn zijn benen nog niet beter zijn, en de volgende wandeling erg lang is zonder escapes, besluiten we hier een extra rustdag te nemen. Het blijkt dat de dokter vandaag spreekuur houdt in het dorp hoor ik van de apotheker (voor zover ik hem kan volgen in het Italiaans..) en de apotheker adviseert ons om even langs te gaan. Ik haal Martijn op van het hotel. De dokter denkt dat de spieren zijn ontstoken als gevolg van overbelasting. Omdat we aangeven toch graag verder te willen met de tour, krijgen we zware ontstekingsremmers en pijnstillers mee. Verder luidt het advies om vandaag vooral rust te nemen! Het wordt dus weer een dagje bij het zwembad hangen. Wij zijn de enige hotelgasten vandaag, dus druk is het niet bij het zwembad ;) Daarnaast krijgen we ijs van het hotel om de spieren te koelen. 's Avonds hetzelfde verhaal weer, eerst naar de Vinoteca en vervolgens pizza eten bij Dir und Don (drie gangen of meer bestellen werkt gewoon niet in Italië, je krijgt echt veel te veel, vandaar alleen pizza!). Bij Dir und Don zien we iets opmerkelijks, namelijk een politieagent die met een pul bier (gevuld!) wegrijdt in zijn politieauto.....

Vrijdag 19 september Alagna Valsesia (I) - Macugnana (I)
Voor de wandeling die oorspronkelijk vandaag op het programma stond, stond 9 - 10 uur, zonder escapemogelijkheid. De benen voelen wel iets beter, maar nog niet goed. Het tempo zal vandaag nog niet hoog liggen, maar gezien de tijd kunnen we eigenlijk niet nog een dag verliezen en we hebben Alagna ook wel weer gezien. Twijfel, want wat doen we? We gaan weer cheaten, aangezien we al 10 uur over wandelingen van 5 uur doen in het boekje is het niet verstandig om gezien de toestand nu op pad te gaan. We nemen daarom een taxi naar Macugnana, waardoor we helaas een hele mooie etappe moeten overslaan. Ondanks dat Macugnana hemelsbreed maar 10km bij Alagna vandaag ligt, is het 2,5 uur rijden. Gelukkig kunnen we wel een schappelijke prijs bedingen. De taxichauffeur is eigenlijk gids en hij vertelt van alles over het gebied. We rijden helemaal via Lago d'Orta en Lago Maggiore via Domodossola naar Macugnana. Wel leuk, want zo zien we ook nog wat van Piemonte. De gids brengt ons naar Hotel Cima Jazzi, een hotel met ruime kamers in Macugnana Staffa. Vanaf dit plaatsje heb je een fantastisch uitzicht over het Monte Rosa gebergte. Voor Martijn bestellen we een sportmasseur, die binnen een half uur langskomt (zal het ook wel niet druk hebben) om de spieren in zijn benen wat los te maken. Volgens haar is het 'mal'. Daarna lunchen we bij het naastgelegen restaurant, wat erg goed is! We reserveren gelijk voor die avond. Vervolgens loop ik wat rond in het plaatsje op zoek naar een pinautomaat en bordjes van de Tour. 's Middags gaan we lekker in het zonnetje op het pleintje zitten lezen. De Spanjaarden hebben volgens planning vandaag ook een rustdag in Macugnana, maar we zien ze niet. Jammer. 's Avonds eten we weer erg goed in het restaurant (de Stube) naast het hotel, met een lekkere fles Barolo. Jawel, want ook Barolo komt uit Piemonte.

Zaterdag 20 september Macugnana (I) - Saas Almagell (CH)

Vandaag eindelijk weer op pad! En er staat maar liefst een wandeling van 11 uur op het programma. In het boekje staat daarom ook, dat je de route wel op een moment in moet korten als je het in 1x wilt lopen. Dus of gebruik maken van de kabelbaan in het begin, of gebruik maken van een bus van de Mattmarksee naar Saas Almagell/Saas Fee op het eind. Genoeg mogelijkheden dus om in te korten als het niet lukt. Omdat het beter is om niet gelijk heel heftig te beginnen, slaan we de klim naar de Monte Moro pas over (de klim in het begin) en nemen we de kabelbaan omhoog. Daarna is het nog een klein stukje klimmen naar boven. Martijn vindt de kabelbaan in Italië maar niets. Het ziet er in ieder geval niet solide uit, dat moet ik zelfs toegeven. In Zwitserland ziet het er in ieder geval beter onderhouden uit. Op de top is een Rifugio, waar we nog een drankje doen als afscheid aan Italië, want als we verder lopen zijn we de grens over. Bovenop de top staat een gouden Mariabeeld. Daarna zijn we in Zwitserland en beginnen we aan de zeer pittige afdaling door sneeuw en rots. Het is een paar uur flink klauteren. Op het eind komen we bij een groot stuwmeer, de Mattmarksee. Hier wandelen we de enige vlakke meters van de Tour. Ook wel een keer prettig. Tegen 15 uur zijn we bij een café op het einde van de Mattmarksee, waar we lunchen. Wanneer ik opsta, merk ik dat ik behoorlijke pijn heb in 1 knie. Dat is bijzonder, want tijdens het lopen heb ik hier nog niets van gemerkt. We lopen toch door, ik heb zelf het idee dat ik de pijn er wel uit kan lopen. Het einddoel was officieel Saas Fee of ergens kamperen, maar onderweg is nergens kampeergelegenheid aangezien we deze afdaling langs de weg doen. Omdat het inmiddels al 18 uur is, zoeken we een hotel uit in Saas Almagell (2km voor Saas Fee) en lopen we morgenvroeg wel naar Saas Fee. We belanden bij Hotel Portjengrat. Het ziet er prima uit en blijkt ook wel mooie ruime kamers te hebben voor een goede prijs. We eten in het restaurant van het hotel, het zit hier stampvol. Wel gezellig! En we kunnen merken dat we in Zwitserland/Duitstalig land zijn, want we krijgen de salade voor ons hoofdgerecht. Oh ja. Dat doen ze hier. Martijn heeft moeite met zijn mega bord voor Boeuf Stroganoff, net als de bodem in zicht is komt de serveerster aan met nog een bord. De tweede ronde! Oef, oef, oef. Na de café Portjengrat gaan we maar slapen.

Zondag 21 september Saas Almagell (CH) - Grächen (CH)
We lopen eerst van Saas Almagell naar Saas Fee. Dat is een eenvoudige wandeling van ongeveer anderhalf uur. Mijn knie voelt nog wel wat gevoelig, maar het is wel te doen. Daarna zoeken we de juiste bordjes, op naar de Höhenweg. Want deze staat vandaag op het programma. Voor de Höhenweg staat 6 - 7 uur. In het begin is het klimmen, klimmen, klimmen. Veel meer dan verwacht. Maar we verwachten dat we als we eenmaal op hoogte zijn, het dan redelijk vlak is. In het boekje staat namelijk een rechte lijn tussen ongeveer de 4 en de 14 kilometer, van de 16 kilometer van de Höhenweg in totaal. Dit is echter niet het geval! Het is op en af, op en af. Een prachtige wandeling, met rechts van ons een afgrond naar het dal waar de verschillende Saas'en liggen en links van ons de bergen. We lopen steeds op een ontzettend smal pad. Dit is niet geschikt wanneer je hoogtevrees hebt! Ook zijn er passages waar we over rotsen moeten klauteren om van de ene kant naar de andere kant te lopen. De totaalafstand valt tegen. Op een gegeven moment krijg ik weer last van mijn knie. Het wordt steeds moeilijker om mijn knie te belasten. Ik kan er amper nog op staan. Maar stoppen is geen optie. We kunnen nergens heen, de tent nergens opzetten langs een pad van 30cm, dus we moeten wel door. Dus dan maar een pijnstillermix. Als we rusten, horen we ineens wat boven ons. Een Ibex! Daarna gaan we snel door. Waarschijnlijk halen we het niet meer om voor 17 uur bij Hannigalp te zijn, zodat we de kabelbaan naar beneden kunnen nemen. Het dalen is het meest pijnlijk voor mij, dus ik vrees dat we toch echt zelf moeten dalen. Wanneer we bijna bij Hannigalp zijn, komen we een jager tegen. Hij denkt dat we Grächen nog wel kunnen halen, hij geeft ook aan dat het een heel brede 'weg' (skipiste) is naar beneden. Dus het wordt waarschijnlijk wel donker, maar we hebben wel een duidelijk pad. Als we bij Hannigalp zijn, stoppen we om alvast wat hotels te bellen. Ik had nog stiekeme hoop dat hier een hotel zou zijn, maar nee. Ook pakken we de hoofdlampen uit de rugzak. We gaan weer verder. Het begint wat te schemeren. Ik heb met name problemen wanneer ik probeer te 'remmen' in de afdaling. Als ik mij gewoon heel hard 'laat gaan', heb ik niet zoveel pijn. Dus we gaan als een bezetene de afdaling in. Voor de ontzettend steile afdaling staat anderhalf uur. Wij doen het in een half uur ;) Op het einde zien we een mooi groot hotel, hotel Zum See. We vragen of er nog plek is. Dat is er. Zoooo blij! Ook kunnen we nog eten. Aan het begin van de dag hadden we het al over kaasfondue. Dus we gaan kaasfondue'en. Ik ben er niet zo kapot van, van dat brood dippen in kaas. We sluiten af met sterke drank om de kaas weer wat af te breken. En slapen dan fantastisch na zo'n spannende dag, waarin alles toch weer goed is gekomen.

Maandag 22 september Grächen (CH) - Zermatt (I)

Tot het laatste moment twijfelen we. Gaan we de Europaweg nemen, met een overnachting in de Europahütte alvorens we in Zermatt zullen arriveren? Of gaan we de laatste etappe van de Tour skippen? Qua knie van mij zijn we jammergenoeg genoodzaakt tot het laatste. We dalen af naar St Niklaus, hebben we toch nog een klein stukje gelopen vandaag. Daar nemen we de trein naar Zermatt. Op het terras van Italiaans restaurant Milano nemen we een Prosecco/Campari, als afsluiting van de Tour de Monte Rosa. Maar helemaal voldaan voelt het niet. Er is weinig terecht gekomen van de planning die we voor aanvang voor ogen hadden. We moesten extra rustdagen nemen door het weer en door blessures. En hebben hierdoor 2 van de 8 etappes gemist. Eigenlijk willen we het nog een keer overdoen. Inclusief een beklimming van de Breithorn op het eind. Maar dan met minder zware rugzakken.
We blijven deze laatste dag in Zermatt. De volgende dag nemen we de trein naar de omgeving van Interlaken, waar we nog een halve week blijven, alvorens we weer terug naar huis gaan.

Bronnen:
Boek: Tour Monte Rosa Matterhorn (+ bijbehorende kaart): R. Nanzer, Rottenverlag (Duits)
Boek: The Tour of Monte Rosa (Cicerone Guide): H. Sharp (Engels)

Overnachtingsplaatsen:
Zermatt: Hotel Alpenroyal ***
Schwarzsee: Hotel Schwarzsee
Breuil Cervinia: Rifugio Teodulo
Résy: Rifugio Ferraro
Col 'd Olen: Rifugio Guglielmina
Alagna Valsesia: Hotel Cristallo ****
Macugnana: Hotel Cima Jazzi ***
Saas Almagell: Hotel Portjengrat ***
Grächen: Hotel Zum See ***