Tegen 23 uur vertrokken we met gids en assistent gids. We waren om 22 uur wakker gemaakt, moesten ons toen gaan omkleden en we kregen nog thee met biscuitjes. Ik moet echt diep ademhalen, mijn neus dichtknijpen en dan een slok nemen, anders krijg ik het drinken niet meer weg. We hebben niet meer geslapen van te voren, en staan toch wel enigszins met wat kriebels klaar voor de start. Het moment is nu echt aangebroken waarop het moet gebeuren. Bijkomend nadeel is dat het ontzettend slecht weer is, het waait heel erg hard, het sneeuwt en we hebben ook nog onweer.
Van de gids John krijg ik nog een reuzenponcho, die ik over de rest van mijn kleren aantrek. In totaal heb ik het volgende aan: thermoshirt, 2 fleecetruien, softshell, regenjas, poncho en qua broeken: thermobroek, gewone broek, Fjall Raven outdoorbroek, regenbroek. Op zich heb ik het niet koud ;) Daarnaast heb ik nog een extra fleecetrui mee. Martijn heeft net wat minder aan, assistent-gids Daniel draagt ons water.
We moesten de hele weg zigzaggen, waar echt geen einde aan leek te komen. Ik durfde niet te vragen hoe lang we al bezig waren, want straks was het nog maar een half uur... Uiteindelijk heb ik toch maar gevraagd hoe hoog we zaten, toen dacht had John het over 5500 meter. Dat was een aangename verrassing! Uiteindelijk zou echter blijken, dat we nog lang niet zo ver waren...
We hebben onderweg in de sneeuw veel drinkpauzes gehad, maar op de één of andere manier ben ik steeds ontzettend misselijk op deze hoogte, al weet ik dat het beter is om wel te drinken. Omdat ik ook bijna niets meer eet de afgelopen dagen, krijg ik water met Isostar van de gids. Dit lust ik normaal wel, maar heb nu gelijk overgegeven... Echt niet leuk om halverwege te staan overgeven, terwijl de gids je moet vasthouden omdat je op een smal gedeelte staat.
Stoppen of doorgaan? Toch maar doorgegaan. Er leek echt geen einde te komen aan de weg. Het werd niet makkelijker, doordat er 20/30 centimeter verse sneeuw lag. Het ene moment zei John dat het nog een half uur was naar de kraterrand (Stella Point, 5790m), dan hadden we een half uur gelopen en was het ineens nog anderhalf uur. Ik werd er helemaal gek van, was zelfs boos op de gids en zag het echt niet meer zitten. John stond ondertussen voor ons te springen en ons op te peppen met 'we zijn er bijna'. Normaal had ik er wel om moeten lachen, maar op dit moment heel erg niet.
Uiteindelijk waren we er dan toch. Maar vanzelf gaat het zeker niet op die hoogte. Ik ben echt nog nooit zo moe geweest... Het mooie is, dat de zon ook net opkwam toen wij op Stella Point stonden (6 uur 's ochtends). Bij Stella Point hebben we even gerust, maar dat werd al snel te koud. Martijn had het sowieso koud, want zijn regenjack was toch niet zo waterproof als beloofd. Daarnaast waren bij ons allebeide onze handschoenen ook niet zo waterproof, wat zich resulteerde in donker gekleurde en dus bevroren vingers. Wat uiteindelijk wel weer goed is gekomen.
Het is vanaf Stella Point nog ongeveer drie kwartier lopen naar Uhuru Peak. In normale omstandigheden, dus beneden, zou je de wandeling naar Uhuru Peak in 10-15 minuten hebben gedaan. Hierboven, doe je er dus wat langer over. Uiteindelijk stonden we na 50 minuten op het hoogste punt van Afrika!
Bij Uhuru Peak was het natuurlijk tijd voor een foto (al had John bij Stella Point al mijn camera afgepakt en had allemaal foto's gemaakt ;), op dat moment vond ik vooral dat hij even rustig moest doen, want mijn hoofd stond niet echt naar foto's maken, maar achteraf ben ik er natuurlijk hartstikke blij mee!)
Na een kwartiertje hebben we de afdaling ingezet naar Barafu camp, het basecamp, wat ook nog best pittig was door de versgevallen sneeuw. Al met al hebben we 4 uur gedaan over de afdaling. In Barafu camp hebben we 2,5 uur de tijd gekregen om even bij te slapen (en dat is ook gelukt) en kregen we eten (geen belangstelling), vervolgens is de afdaling ingezet naar Mweka camp op 3100 meter. Ook deze wandeling was pittig, doordat het erg glad was geworden van inmiddels gesmolten sneeuw. Hier hebben we ook nog een keer 4 uur over gedaan. In Mweka camp was het een stuk drukker dan in de kampen waar we tot nu toe zijn geweest, omdat meerdere routes deze afdaling gebruiken. We waren blij te zien, dat ze hier cola verkochten (even weer wat anders dan water, thee of water aangelengd met glucose of isostar), dus we hebben heerlijk op de veranda gezeten om cola te drinken. Daarnaast heb ik hier weer wat gegeten! Op het menu stond spaghetti met witte bonen in tomatensaus, wat er prima inging.
De zonsopgang, gezien vanaf de kraterrand.
Vanaf Stella Point op weg naar Uhuru Peak: Daniel, Martijn en ik (met rare poncho met rugzak eronder)
We zijn weer iets verder onderweg naar Uhuru Peak, maar makkelijk gaat het zeker niet
Mijn toestand, niet al te best zo te zien...
Ook Martijn was nogal kapot...
Samen met de gids en assistent-gids op Uhuru Peak!
En we komen beide weer iets bij, na het behalen van de top
2 opmerkingen:
Fantastisch: jullie hebben de top gehaald!!!! Niet vergeten wat foto's te maken? Zo wordt zwaar afzien toch nog leuk.
Veel plezier bij de afdaling en de terugreis.
Hart. gr., ook aan Herman en Ypie, Jan en Joke Sysling
Vanuit Vriescheloo (een iets lager gelegen gedeelte van de wereld) gefeliciteerd met het behalen van de top.
Groetjes Johan
Een reactie posten